Onlangs was ik echt heel kort in paniek. De reden zal je waarschijnlijk wel stom vinden, maar voor mij was het iets dramatisch en best emotioneel.
Het knopje van mijn gsm was eraf gevallen en terecht gekomen in de radiator. Wetende dat mijn gsm niet kan werken zonder die knop was ik helemaal in paniek en vooral omdat ik hem niet vond. Uiteindelijk stak de knop er weer in, maar na een tijd viel hij er af en toe uit. Dit laatste werd uiteindelijk de gewoonte en stak ik mijn gsm bij in een zakje zodat ik zeker de knop niet zou verliezen.
Ik ben niet de persoon die zijn gsm ergens neerlegt en een halve dag zonder kan, laat staan een hele dag. Ik ben zeer gehecht aan dit dingetje, hoewel het eigenlijk iets zeer materieel is. Vier- vijf jaar geleden stond ik op de wachtlijst om dit hebbeding te hebben. Ik had er toen ook zeer lang op gewacht en lang over nagedacht om zoiets duur ook te nemen. Het was liefde op het eerste gezicht en zeker niet bepaald een relatie van korte duur. Op een bepaald moment ging de vergrendelknop niet, maar dat vond ik niet zo erg omdat ze het nog steeds deed. Dan ging de geluidsknop een eigen leventje leiden en zelf beslissen wat ik moest horen of wat niet. Mijn gsm’etje werkte nog en dat was het voornaamste. Toen de knop eruit viel, was het een drama. Het was net alsof er paniek ontstond in mijn hoofd. Ik deed alles met dit toestelletje en een paar keer redde het me zelfs uit de nood.
Het is een toestelletje dat bij mij hoort en omgekeerd. Het is ook datgene dat zorgt voor de communicatie tussen jullie en mij via Twitter, Instagram,… en de rest van mijn omgeving. Vooral ook dat ik eerder een typer ben dan een spreker en mij soms veel beter kan uitdrukken via een sms’je of door een foto te sturen dan gewoon een heel verhaal te zitten vertellen.
Uiteindelijk houdt een plakbandje de knop op zijn plaats, hangt ze de hele tijd aan een draadje om op te laden en zal het waarschijnlijk weldra tijd zijn voor een nieuwe. Dit klinkt zo zielig, maar nog niet zo zielig als dat ze een pleister nodig heeft om haar bij elkaar te houden en dat een draadje haar hartje laat werken. Man, dit klinkt echt over the top niet? Maar zo gehecht ben ik er wel aan. Het is als het ware een beetje aan me vergroeit. Ze heeft nog net geen naam en maar een geluk ook! Het is een verandering dat raar aanvoelt, hoewel ik waarschijnlijk wel snel zal wennen aan dat nieuwe toekomstige ding dat zal toekomen. Maar toch heb ik een sterke band met dit kleine ding.
Pingback: Flashback december 2016 | Mademoiselle en Rose